نقش خشکه دار در تراکم زادآوری تودۀ راش آمیخته (مطالعۀ موردی: جنگل سردآبرود چالوس، مازندران)

به‌منظور بررسی اثرات نوع و درجۀ پوسیدگی خشکه‌دارهای افتاده و سرپا بر روی تراکم زادآوری گونه‌های چوبی، جنگل سردآبرود چالوس واقع در استان مازندران بررسی شد. برای این کار، در خشکه‌دارهای سرپا در دایره‌ای به شعاع 5 متر به مرکزیت خشکه‌دار و در خشکه‌دارهای افتاده، مستطیلی به عرض 4 متر (2 متر از هر طرف خشکه‌دار) و به طول خود آنها آماربرداری صورت گرفت. همچنین سطح روشنۀ ایجادشده به‌وسیلۀ خشکه‌دارها اندازه‌گیری و درجۀ پوسیدگی خشکه‌دارها نیز تعیین شد. آنالیز واریانس صورت‌گرفته نشان داد که بیشترین تعداد نهال‌ در اطراف خشکه‌دارهای سرپا و افتاده به گونه‌های ممرز و راش و کمترین آن‌ها به گونۀ پلت اختصاص دارد. سطوح مختلف روشنه‌ها (به‌ترتیب 0، 5/12 - 0، 50 - 5/12، 113 - 50 و بزرگ‌تر از 113 مترمربع)، بیشترین تا کمترین تراکم زادآوری را داشتند. تراکم زادآوری در درجات مختلف پوسیدگی خشکه‌دارهای افتاده به‌صورت معکوس بود، به‌طوری که بیشترین تراکم زادآوری به درجۀ پوسیدگی چهارم و کمترین تراکم به درجۀ پوسیدگی اول اختصاص داشت، اما در ارتباط با درجۀ پوسیدگی خشکه‌دارهای سرپا تفاوت آماری معنی‌داری مشاهده نشد.